تاریخچه موی تای و موی بوران

ـــــ

تهيه و تنظيم : باشگاه ورزشي سیمرغ طلائی – هنر رزمي تای فایتینگ - موي تاي

 از ان زمانی که مسابقات موی تای قانونمند و استاندارد شد گسترش موی تای در سطح بین المللی آغاز شد بسیاری از تجهیزات بوکس غربی از قبیل دستکش بوکس ، شورت بوکس ، کاپ محافظ بیضه ، تعداد راندها ، زمان سنج راندها و .... ، در موی تای قابل استفاده شد ، به همین دلیل پوشش های سنتی موی تای مانند لباس سنتی و کاد چرگ در مسابقات استفاده نگردید و موی تای مدرن جایگزین موی بوران شد .
موی بوران روش سنتی آموزش موی تای می باشد که به ظواهر سنتی مبارزان از قبیل مبارزه با دستان برهنه و بانداژ شده ( کاد چرگ ) اهمیت می داد ، آموزش فنون موی تای در موی بوران در یک دوره بلند مدت امکان پذیر است زیرا مربی موی بوران تاکید دارد که برای پیشرفت از یک تکنیک به تکنیک بعدی لازم است هنرجو به طور کامل و شایسته فن مربوطه را فرا گرفته و درک صحیح از آن را بدست آورد بطور مثال هنر جوی موی بوران بایستی فنون راه رفتن را یکسال تمرین نماید تا اجازه یابد مرحله بعدی آموزش را فرا گیرد ،
بیشتر فنون موی بوران با روش راه رفتن ( یانگ سم کوم ) پایه ریزی شده است و در نتیجه عملیات وای کرو رام موی بسط داده شده از موی بوران می باشد . در موی بوران ، تمامی قسمتهای بدن هدفهای پنهان محسوب می شود بطوری که بعضی تکنیکها قادر هستند براحتی یک مبارزه را از پای در آورند ، در واقع فنون دفاع شخصی در موی بوران نهفته است .
دوره موی بوران ( موی تای سنتی ) قبل از سال 1920 به پایان رسید و موی تای مدرن به استثنا ء برخی موارد جایگزین آن گردید البته برخی تکنیکهای موی تای مانند لوک مای و می مای ، هم اکنون به روش موی بوران در مراسم های موی تای به وسیله مبارزین نمایش داده می شود در عصر حاضر به دلیل فراگیر شدن موی تای در سطح جهان ، کشور ها به آماده سازی تیم های خود برای حضور در مسابقات جهانی آسیایی توجه بیشتر دارند در حالیکه رسیدن به مرحله استادی نیازمند زمان طولانی برای فراگیری فنون مختلف موی تای می باشد.

بوکس تایلندی مجموعه ای از همه رشته هاست یعنی در عین اینکه یک ورزش است نوعی مهارت رزمی سرآمد علوم و به طور غیر قابل انکاری یک نوع هنر است به مدت بیش از دو هزار سال از نسلی به نسل دیگر انتقال یافته است حتی ریشه های آن به فرهنگ چین قدیم رسوخ کرده و با آن در آمیخته است نوعی علم است که می تواند توسط افراد عادی مورد است  فاده قرار گیرد و می تواند آنها را به دنیای شجاعت و نبرد معرفی کند ورزش موی تای در طول زمان پستی و بلندی های زیادی را به خود دیده است گاهی اوقات به عنوان یک میراث فرهنگی با ارزش تلقی شده و گاهی هم رو به زوال رفته است البته با توجه به حمایت از قوانین رزمی در دوران به خصوص در زمان های گذشته بوکسورها و یا کسانی که در این رشته مهارت داشته اند ممکن بود نائل به افتخار نجیب زادگی شوند آنها شامل قانون تایلیک می شدند و مستقیماً باید در وزارت دفاع مشغول به کار می شدند آنها به عنوان محافظان پادشاه خدمت می کردند موی تای میراث فرهنگی با ارزش تایلندی ها تا دور دستها نیز گسترش یافته است در طول زمان تغییراتی یافته و منبع الهام هنرهای رزمی بیشماری گشته است.

«موی تای» هنر رزمی و روش دفاع از خود و هنر مبارزه بدون سلاح است که در آن از ضربه‌های مشت، آرنج، زانو و پا استفاده می‌شود و قبلاً ضربه‌ی سر را نیز سلاح مجاز می‌دانستند. موی تای امتحان قدرت است و در آن از قسمت‌های مختلف بدن و حتی اسکله‌های بدن به عنوان سلاحی در نبردها استفاده می‌شود و هیچ عضوی از بدن غیر فعال نمی‌ماند. در واقع می‌توان گفت که «موی تای» نبرد با سلاح‌هایی است که همیشه همراه آدمی است و افراد بشر به طور خدادادی از آن بهره‌مند هستند.
«موی تای» یا به عبارتی «تای بوکسینگ» ورزش رزمی و سنتی کشور تایلند است و به عنوان بخش ضروري فرهنگ مردم تايلند از دوران کهن بر جاي مانده است و به طور خاص به مردم کشور تایلند تعلق دارد ریشه‌ی «موی تای» به زمان‌های بسیار قدیم باز می‌گردد، و قدمت آن با تاريخچه قوم ( تاي ) آميخته شده است . قرنها پيش ، قبيله اي به نام ( تاي ) از سلطنت پادشاهي تاي مونگ يا تاي موآنگ قبل از دوره بودا در سرزمين حاصل خيزي که در دو سمت رود ( هوانگ هو ) و رود ( يانگ تسه ) در ( سچوان ) و ( هوپي )در جنوب چين قرار داشت ، سکني گزيدند که براي زنده ماندن و حفظ خانواده ، طايفه و ... همواره مي جنگيدند به زمانی که مبارزات انسان‌ها، بدوی و ابتدایی بود و این آغاز داستانی است که چطور انسان‌ها شروع به استفاده از ضربات پا، زانو، مشت و آرنج‌های‌شان در مبارزات نمودند.

 در آن زمان مردم تاي مورد هجوم قرار گرفتند و به سمت جنوب مهاجرت کردند که در آنجا نيز مورد حمله غير بوميان و وحشيان قرار گرفتند و اموال خود را از دست دادند . اميد به زنده ماندن در چنين شرايطي و احساس نياز به حفاظت از خود، اين قبيله را به فکر انداخت تا همراه اسلحه هاي موجود در آن زمان از قسمت هاي مختلف بدن نيز به عنوان ابزار تدافعي و تهاجمي در نبردهاي تن به تن استفاده نمايند . بعدها ، طوايف ( تاي مونگ ) به صورت يک ملت مستقل با هم متحد گرديدند و در جنوب رودخانه مکونگ با تشکيل سرزميني مستقل براي دفاع از سرزمين و جلوگيري از تاخت و تاز دشمنان هنرهاي دفاعي را ابداع نمودند . روش هاي دفاع از خود و تاکتيک ها و استراتژي ها به شکل سيستماتيکي با سبک هاي ويژه در کتابچه هاي قوانين مبارزه اي چوپاسارت نوشته شده اند و تمام روش هاي مبارزه اي که بر پايه آن ميتوانستند دشمنان خود را از صحنه نبرد بيرون برانند در آن گنجانده شد . چوپاسارت نشان داد که چه گونه مي توان با شمشير ، چاقو ،نيزه، تبر و گرز و کلنگ جنگيد و اين قوانين به کتاب جنگجويان تبديل ، و مرجعي شد براي کساني که ميخواستند مهارتهاي مبارزه را بياموزند و با وجود لحظه ها ، رفته رفته اسلحه هاي طبيعي و خداداي بشر مانند ضربات مشت، آرنج ، زانو و پا که هميشه همراه آدمي است ، جايگزين سلاح هاي واقعي گردد . ساق ها مانند چوبي بلند براي دفاع و ضربه زدن ، مشت ها براي خرد کردن و آرنج ها به عنوان ضربات نيزه ، زانوها همانند گرز براي ضربه زدن و دفاع کردن و پاها نيز به عنوان چاقو و تبر به کار گرفته شدند ، بدين گونه هر قسمت از بدن به عنوان مهارتي در مبارزه ، به يک سلاح تبديل شد و حالا يک هنر رزمي جديد يعني ( موي تاي ) پديد آمد.

و افرادی که تای بوکسور بودند یا در این رشته مهارت داشتند، اغلب لقب «مردان شریف» را می‌گرفتند. در دوران قدیم افرادی که می‌خواستند به فرمانروایی و حکومت دست یابند، مجبور بودند که از بین هجده سبک موی تای، چهار سبک آن را بیاموزند. این چهار سبک شامل «کانیکا» (Kanika) هنر حرکات بدن، «آتیاسا» (Atihasa) تاریخچه‌ی اجداد قهرمان، «مایا» (Maya) هنر مشت‌زنی و «مونتا» (Munta) دانستن طلسم افسانه‌ای بود و به همین علت موی تای یکی از مهارت‌های پادشاهان در زمان‌های قدیم بوده است. 
این هنر رزمی در دوره قبل از آیودهایا «سبک چای یوت» (Chaiyuthstyle) «روش مبارزه چند وجهی» نامیده می‌شد و از آن زمان که کشور سیام (Siam) نام خود را به تایلند تغییر داد، این ورزش هم «موی تای» (Muaythai) نامیده شد و باید توجه داشت که تلفظ صحیح نام این ورزش در زبان دری، «موی تای» است و اگر به شکل دیگری تلفظ گردد، معنی آن تغییر خواهد یافت. 

موی تای در سال 1650 میلادی و در زمانی که پادشاه Naresuen، حاکم کشور Siam توسط افراد کشور Burmese اسیر شد و برای آزادی خود پیشنهادی داد تا با دوازده نفر از قهرمانان رزمی کار این کشور مبارزه کند و آنها را شکست دهد متولد گردید.

او با موفقیت، همه این دوازده تن را شکست داد و تبدیل به یک قهرمان ملی گردید و از آن پس مردم کشور Thais با افتخار از این قهرمان رزمی کار خود یاد می کردند. این هنر رزمی حتی در زمان صلح هم مورد تمرین و آموزش سربازان قرار می گرفت و سربازان، بدون اسلحه با یکدیگر می جنگیدند و این گونه خود را آماده نگاه می داشتند.

می توان گفت که ریشه تای بوکسینگ را می توان در فرامین بودا هم پیدا کرد. آئین Ram Muag یک آئین سنتی و روحی است که در آن اصول انجام نزد و قربانی برای خدایان، احترام به والدین و آموزگاران، دوست داشتن دیگران، شاه و وطن اجرا می شود. در این آئین و همچنین در هنگام مبارزات موسیقی نواخته می شود

موی تای در قرن اخیر مورد توجه نقاط مختلف جهان قرار گرفت و در نقاط مختلف جهان به خصوص کشورهای اروپایی مکرراً مسابقه‌های آن برگزار شد. از این رو از دو دهه‌ی اخیر به بعد، اداره‌ی تربیت بدنی کشور تایلند مصمم گرفت ورزش موی تای را به طور جدی و در سطح بین‌المللی گسترش دهد و فعالیت خود را از سال 1985 با تأسیس «انجمن موی تای آماتور تایلند» و با نام اختصاری (AMAT) آغاز کرد. در سال 1999 در جلسه‌ای که با حضور اعضای کمیته المپیک آسیا در کشور کویت برگزار شد، اعضای کمیته‌ی المپیک آسیایی با درخواست کمیته‌ی ملی المپیک تایلند، مبنی بر پیوستن ورزش موی تای آماتور به المپیک آسیایی موافقت نمودند. 

پوشش‌های سنتی «موی تای
در گذشته مردم تایلند هنگام نبرد با کشورهای دیگر جهت تقویت روحیه نیروهای خود دعاهای خاصی می‌خواندند و به جز شلوار و پیراهن سنتی از پارچه‌ و کمربندهای مخصوص به عنوان محافظ در مقابل نیروهای هیپنوتیزم‏کننده استفاده می‌کردند، که به اختصار از آنها نام می‌بریم: 

1ـ مونگون (سربند): 
مردم تایلند بر این اعتقاد بودند که قدرت‌های جادویی و هیپنوتیزم‏کننده به بالاترین قسمت بدن انسان یعنی سر، تأثیر فراوان می‌گذارد، لذا مردها نوار پارچه‌ای را که علائم و نشانه‌های دعا بر آن نقش بسته بود، به دور سر خود می‌بستند. از این رو طرفداران سرسخت موی تای استفاده از «مونگون» (سربند) را مرسوم نمودند. 
2ـ پراچیات (بازوبند): 
استفاده از پراچیات یا بازوبند از دیگر اعتقادات مردم تایلند بوده است. شواهد تاریخی و باستانی نشان می‌دهند که در گذشته‌های دور اغلب مبارزان تایلندی هنگامی که می‌خواستند به میدان جنگ وارد شوند، نوار باریکی را به دور بازوی‏شان می‌بستند و معتقد بودند این پوشش به آنها نیرو داده و آنها را از خطر محفوظ می‌دارد. 
موسیقی سنتی «موی تای
از گذشته‌های دور تاکنون، اردوهای کشورهای مختلف، برای نیروهای نظامی خود نوعی موزیک را در نظر می‌گرفتند که در هنگام جنگ از آن برای تقویت روحیه نیروهای خود استفاده می‌کردند. از آن جایی که هنر موی تای در گذشته جزء تمرینات نیروهای نظامی و سربازان سرزمین تایلند بوده است، در حال حاضر در این کشور مبارزه و مسابقات «تای بوکسینگ» با صدای طبل و نوعی موسیقی همراهی می‌شود، که بدین وسیله مبارزین را تحریک می‌نماید تا با تبادل ضربات سنگین از تحرک باز نمانند و یکدیگر را به مبارزه بطلبند. مردم تایلند، موسیقی سنتی «سارما» (Sarma) در رینگ تای بوکسینگ، را سمبلی از احترام و تکریم و آن را برای ایجاد حس قدردانی و تشکر از افرادی می‌دانند که تای بوکسور را به این مقام رسانده‌اند.
حرکات سنتی وای کرو (waikru) که به معنی «ادای احترام به استاد» است به منظور حس حق‏شناسی در ذهن و قلب هر تای بوکسور جای دارد و برای احترام به پدر، مادر و استاد انجام می‌گیرد